කප්
කලෙක
පෙරුමන්
පියා
පිදු
සෙනේ
මුදු
වැඩි
නියා
බිඳු
කඳුළු
නයනග
තියා
දුරින්
නුඹ
පියමැන
ගියා
බිඳී
වැළපුණි ඉවුර
නොමදැන
සසල
සිත්විල
නීල
දියවර
චපල
සිත
නුබෙ
රැඟුම්
නොහැඳින
මංමුලා
විය
සිත
දහස්වර
තරුව
වෙම්
මා
මංමුලා
වූ
රහස්
සැඟවුන
නුබ
ගැබේ
තරු
පොකුරු
මැද
හිනැහුණා
වූ
සඳක්
නුඹ
අමවක
රැයේ
No comments:
Post a Comment